بررسی رابطه بین پزشک و بیمار بر اساس رویکرد برساخت اجتماعی

در جوامع معاصر، بیماری مستلزم تماس با پزشکی است. مشاوره با پزشک و اجرای دستورهای وی واکنش تقریبا فوری است که در هنگام هر گونه ناراحتی یا هر عارضه جسمی غیرمعمول نشان داده می شود، این امر حتی وظیفه ی اخلاقی به شمار می آید، بدین معنی که باید بیمار خوبی بود و به درمان خود پرداخت. بنابراین، درمان بیماری ها وابستگی زیادی به تعامل بین پزشک و بیمار دارد و نتیجه ی همکاری بیمار با پزشک، درمانی سریع و موفق است. این امر هنگامی محقق می شود که پزشک از توانایی برقراری ارتباط با بیمار برخوردار باشد. هدف تحقیق حاضر، بررسی و مطالعه ی روابط پزشک با بیمار از نظر بیماران است. در این مطالعه از روش تحقیق کیفی به صورت گرندتئوری استفاده شده است؛ محیط پژوهش بیمارستان های امام رضا، 29 بهمن و شهریار تبریز بوده؛ با استفاده از نمونه گیری نظری و اشباع نظری، 27 نفر از بیماران مورد مصاحبه قرار گرفتند. بر اساس نظریه بنیانی به تجزیه و تحلیل داده ها در سه مرحله ی کدگذاری(باز، محوری و انتخابی) پرداخته شد. در مرحله کدگذاری باز، داده ها را برچسب مفهومی داده و سپس آن هایی که با هم مشترک بودند در یک مقوله نام گذاری شدند. در مرحله ی کدگذاری محوری به پیدا کردن روابط منطقی بین مقولات پرداخته شد؛ در نهایت، درمرحله ی کدگذاری انتخابی همه ی مقولات در یک مقوله اصلی خلاصه گردید. مقوله ی اصلی تحقیق تحت عنوان «پزشک، زهر یا پادزهر؟» نام گذاری گردید. بدین معنی که پزشک و رفتارهایش همانند یک دارو می تواند برای بیمار شفابخش باشد، و بر عکس هم می تواند روند بهبودی درمان بیمار را مختل کند.